Geriye kim kaldı bilmiyorum ama merhaba arkadaşlar. Yazma ihtiyacı hissettim ortada bir konu yokken. Tabi word dosyası açıp bir şeyler yazmak da bir yere kadar. Ben de eski dostum steemite uğrayayım dedim. Biriktirdiklerim sel olmadan kontrollü şekilde uzaklaştırmam gerek.

İstekler insanı yoruyor. Dünyadan hiçbir şey istemeyen biri olmak isterdim. Maalesef tek isteğim bu değil. İstemek, çalışmak, umursamak, sevindirmek, sevmek hepsinin hasssas bir dengesi var. Laf olsun diye söylemiyorum. Mutluluk tekil bir şey değil çünkü. Kimse bomboş bir dünyada kral olmak istemez. Mutluluk paylaşmaktan gelir. Peki bu dengenin neden bu kadar hassas olduğunu iddia ediyorum?? Eğer duygusallığımın etkisi yoksa düşündüğüm gerekçe şu; Artık çevrenizle uyumlu olmak çok zor. Paylaşmak çok zor. Çok farklı hayat ve çok farklı fikirler kendi arasında gruplaşırken kimse tek grubun parçası olamıyor. Her dünya görüşünde, her politik yaklaşımda, her sosyal yaklaşımda gruplar var ve bu grupların keskinlik dereceleri değişiyor. Yani kendi içlerinde de gruplaşıyorlar. İki insanın tüm o gruplaşmalarda aynı çizgide olması çok zor. Dünya bu kadar yoğun iletişimdeyken iki insan nasıl çok benzer olabilir ki? Çok fazla kültür üretimi var ve her gün bir şekilde bu kültürlerin sergilendiği vitrinleri geziyoruz. Bazılarımız kolaylıkla ben buyum, ben böyleyim beğenmeyen yoluna gitsin diyor. O insanlar rahat insanlar. En azından bu konularda rahatlar. Peki çeşitli insanları sevebilen insanlar ne yapacak? Herkes o kadar anlayışlı değil ki? Rol mü yapmak zorundayız yoksa sürekli kendimizi açıklayarak sayımızı arttırmak mı zorundayız? Hangisi daha güzel?

Yine dağıldım galiba ama tembelliğim üzerimde. Bir satır boşlukla sıfırdan başlamanın hazzını yaşıyorum. Gerçi artık sıfırdan başlamak da eskisi kadar keyif vermiyor. Her şeyi tekrar yaşamaya, her şeyi tekrar anlatmaya üşeniyorum. Acaba dönemsel bir sorun mu? Bana fazladan en ufak keyif veren şeyin üzerine çok gitmem açlıktan mıdır?

Yaklaşıyor. Kararlar almam gereken dönemler yaklaşıyor ve ben sırf karar almama yardım etsin diye çevreme saldırıyorum. Almak istediğim kararı daha haklı çıkarabilmek için bahaneler arıyorum. Belki de aradığım bahane alacağım karardan daha önemli ve daha güçlü bir konudur. >Ah şu kahrolası farkındalık.

Şimdilik evim gibi hissetmediğim bir yeri evim gibi hissetmek için çabalıyorum. Neden her şeyi sıfırdan tecrübe etmemiz gerekiyor ki? Siz de hissediyorsunuz değil mi? Daha çoook hata yapacağım gibi.

![doc-son.png](https://cdn.steemitimages.com/DQmSVYfkxi3hBYwGX4VbKtGsWqfQ8nCQT8427RpLqXXiP3L/doc-son.png)

doctorbishop