Slapen, slapen ik wil slapen. Zo heerlijk te slapen zoals ik vijf nee zes levens geleden heb geslapen. Ik weet het nog heel goed, ik was een houthakker in een klein dorp. Het was een aantal weken voordat de zomer tot zijn eind zou komen en ik het halve bos had weggehakt.
Nadat ik mijn laatste boom had gehakt, legde ik mijzelf neer in het gras aan de oever van het beekje dat langs het dorp kabbelde. Ik was zo moe, zo intens vermoeid dat ik direct in slaap viel. En ik sliep, oh hoe ik sliep. Niet voor dagen of weken, nee maanden, jaren aaneen heb ik geslapen.
Tijdens mijn slaap kwam zij naast mij liggen, ze legde zichzelf een paar weken naast mij te rusten. Na haar rusten waakte ze over mij, streelde mijn gezicht met liefdevolle vingertoppen en beschermde me tegen de elementen. Ze was vast beraden niet aan mijn zijde te wijken, ze bleef. Toen het regende boog ze over mij en hield me droog, als het waaide stond ze tussen mij en de wind en verstopte mij in haar luwte.
Na een aantal jaar gaf haar lichaam op, maar wilde ze zelf niet opgeven. Ze veranderde zichzelf in een bramenstruik. Haar wortels stevig in de aarde,haar bladeren als een paraplu boven mijn lichaam en haar geur als een genot in mijn dromen. Toen ik weer wakker werd was de struik verdord zonder bladeren noch vrucht.